Sunucu tek tek sahneye çağırıyor.
Eski milletvekili şu, şu, şu.
Eski belediye başkanı şu.
Şu partinin başkanı.
Bu arkadaşın yakını.
Gibi!
Devamında görevdeki belediye başkanı geliyor sahneye.
Ağzı da iyi laf yapıyor hani.
“Uzaktan yakından gelenlere” teşekkür.
Gençlere mutluluklar.
Aileleri kutlamalar.
Gibi!
Sonrasında “kabul ediyor musun?” soruları.
Yüksek desibelli “evet” yanıtları.
Ardından olayın resmi tanıklarına “Şahit misiniz?” servisi.
“Kabul” ve “şahitlik ediyoruz” ilanı.
Nihayetinde, başkanın “Sizleri karı koca ilan ediyorum” anonsu.
Salon ayakta.
Alkışlar, alkışlar alkışlar.
İzlerken düşünüyorum. Ve soru ile yanıtları kendi kendime vermeye başlıyorum.
-Neredeyim ben?
-Gülüç’te!
-Gülüç neresi?
-Kdz. Ereğli’nin beldesi.
-İyi güzel de, Gülüç Köprüsü ile Çengelburnu adasındaki küçük bir adada Ereğlililerin nikahı niye kıyılıyor? Ve neden sahnede Ereğli’nin değil de, Gülüç’ün belediye başkanı var?
-Ereğli’de salon yok ki!
-Neden? Neden koskoca Ereğli’nin ilçeye yakışır bir düğün salonu yok?
-Öyle ya; Ereğli’deki tüm ilçe kongreleri ve diğer önemli etkinliklerin hepsi Gülüç’te yapılıyor. Çünkü; sendika oteli Ereğli’ye değil de Gülüç’e yaptı.
-Sebep?
-Ereğli Belediyesi ile sendika arasında kavga vardı.
Anadolu Otel’deki her etkinlikle, ilçe merkezinin sosyal yaşam alanının bir beldeye kaydırılması gerçeği yüreğimi sızlatır.
Ereğli’yi düşünürüm.
Düşüncem; elbette ki kaybolan yıllar/yıllarımız.
Yıllar yılları kovalayıp duruyor da, kaybolmayı tersine çevirecek bir ışık göremiyor ki insan.
Hep hayal kırıklığı yaşamanın dayanılmaz acısının duygusallığı içinde önümüzdeki sürecin satranç taşları dizildiğinde, ”vizyon, enerji, umut, beceri neden yan yana getirilmez?” sorusuna yanıt arayanlar kervanına katılıyorum.
Çare; tepeden tırnağa yeniden yapılanma ve yenilenme elbette.
Yani; gençlik, gençlik, gençlik!
Gençlik gibisi var mı?
Eşsiz Önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk sonsuzluğa uzandığında 57 yaşındaydı ve koskoca bir devlet kurmuş, devrimler yapmış, hedefimizi de “muassır medeniyet” olarak göstermişti.
