Özünde beni çok duygulandıran ve bir o kadar da şaşırtan haberi okuduğumda inanın yutkunamadım.
Ne hoş!
Ne onurlu!
Ne büyük gurur!
Ve ne büyük sevgi!
Kız temizlik işçisi babası ile kendi fotoğrafını yan yana bir sosyal medya platformunda paylaşarak altına şunları yazmış:
“Bütün saygı beni okutan ve eğiten babam içindir. Sevgili babacım, seninle gurur duyuyor ve seni çok seviyorum.”
Kirpi çıktığı yeri beğenmez.
Kirpi gibileri de çoktur.
Bir çoğuna “Hangi köydensiniz?” diye sorunca, oturdukları il ve ilçedeki mahallelerin adını söyler.
İnadım inat tekrar sorarım: “Kökenin nereden?”
İnada inat gelir ve köylü olduğunun bilinmesi istenmez ve mahalle adı tekrarlanır.
Niye?
Kim neden utanır ki?
Bizim Ereğli’de de kırsam kesimde yaygın olan “Eyce” ifadesi gittikçe unutulmaya yüz tutmuştur.
Babaanne ve anaanne daha çok kullanılmaya başlanmıştır.
Özü Türkmen olan bu bölgenin eskileri, babaanne veya ana anneye hep “Eyce” derdi. “Eycecüm” diyenler sevgilerini daha çok vurgulayanlar olmuştur.
Türklerde Eyce, Ece’den gelmektedir.
Eyce derken “kraliçe”, eycecüm derken de “kraliçem” denir.
Bana göre, inanın ana veya baba anneden daha çok anlam ifade eder eyce.
Hele ki eycecüm.
Yani kraliçem.
O genç kızın, işçilik fotoğrafını da koyarak babası için söylediklerinden büyük gurur duydum.
Onurunu paylaştım.
İçim bir hoş oldu.
Günümüzde, özenticilik sınır tanımıyor.
Bacak kadar çocuk elindeki telefonun markası ile kişiliğinin geliştiğini sanıyor.
Oturup kalktıkları yerler.
Çevre.
Arkadaş grupları.
Hep özel olmalıdır.
Oysa, öz farklı gerçekleri ifade eder.
Bunun tek karşılığı da “bozukluk”tan başka bir şey değildir.
Biz hep “başımı sokacak bir barakam ve bir de yiyecek ekmeğim olsa, bana yeter!” sözleriyle yaşama baktık.
Öyle öğrendik.
Şimdi…
Şimdikilere yetmiyor.
Ev, araba, yazlık.
Yetmez!
Çünkü, kirpi çıktığı yeri bilmez.
Hatırlamak ise asla istemez.
Yakaladığı piyangoyu sonuna kadar sömürürken insan olmayı ve insanlığı öldürür.
O kıza selam olsun.
Babasından gurur duyarak, kendinin ne kadar gururu hak ettiği yazdıkları ile ortaya koymuş.
Varmış bakın böyleleri.
Ve iyi ki de varlar!
