Genel olarak konuşma ağzında k’leri g ile söyler miyiz?
Söyleriz.
Kara yerine gara demek bize daha mı kolay gelir ne?
Kaç kuruş yerine de gaçguruş!
Kaç?
Niye kaç ki?
Kaçmasın dursun!
Erdemir’deki toplu sözleşme görüşmelerinde işverenin saat ücreti olarak 68 kuruş zam önerdiğini öğrendiğimde güldüm ve “gaçguruşmuş gaç!” diye sordum.
Bu soruya sorarken, ağzımdan çıkan “kaç kuruş” yerine “gaçguruş” sözlerini kendi kulaklarım farkettiğinde gülüvermiştim işte.
Sahi kaç guruş vermiş işveren?
68 guruş.
Bir metal 50 guruş, bir on kuruş bir beş guruş ve üç tane de biguruşyanyana gelir ise olur size 68 guruş.
İşçiyi makaraya alanlar var şimdi “sizin saat ücretiniz gaçguruş?” diye.
Kim kızmaz bu kafa yapmaya.
Kızıyor tabi ki işçi.
Ne demek gaçguruş?
İşçi bozuk mu bozuk!
Bozukluğu teklif edilen “guruşluk” da!
Neymiş 68 guruş.
Niye 70 değil de 68?
Tabi ki vardır bir bildikleri.
Tarafların arasına girmemek lazım.
Alan ve veren arasındaki ilişkiden kime ne?
Ama işin kötüsü ortada bir bozukluk olması.
Bozuk para bozukluk yarattı.
Bu bozuk durum hemen eyleme dönüştü.
İşçi işe giderken servislerden fabrika kapısında inerek yaya gitti işyerine.
Bu ne demek?
Zaman kaybı.
Bozukluğunu işe giderken “laylom” yaparak ortaya koyan işçi işverene “bırak şu guruşluk işleri” dedi.
Bununla yetinilmediği ortaya çıkınca, Genel Başkan haber gönderdi Ereğli’ye “Ben de geliyorum” diye.
Şimdi o da geliyor.
O gelince, onlar, yüzler, binler, oluveriyor sayıca.
O sayı emekçi kitlesi.
Emekçiler “bozuk işlerden” anlamaz!
Net olurlar.
Çok net!
Ama şu var ki; her şeyin en güzeli konuşabilmektir.
Konuşurken bir de uzlaşmada buluşulursa of ki ne of!
“Kızım kahveleri söyle!”
Sade olsun sade.
Sadelik duruluktur.
İçinde guruşmuruş da olmaz ki, asıl mesele de burada ya.
Alan da veren de “helal olsun” der.
Ve karşılıklı çıkarlar mutluluğun kerevetine.
Umut bu tabi ki.
Garuşuk, bozuşuk işler iyi değildir.
Ne gereği var şimdi durduk yerde “garadır şu bahtım gara” demeye.
“Hayat bayram olsa” daha güzel değil mi?
