Fenerbahçe Futbol Takımı’nın genç oyuncuları için imza töreni düzenlendi. İzleyenler arasındaydım. Ne dikkatimi çekti? Elbette ailelerinin de törene katılıp kulüp başkanı ile birlikte o heyecanı paylaşmalarıydı.
Ama bir ayrıntı vardı ki, altı şöyle kalın bir çizgi ile çizilmeli.
O da şuydu.
FBSK Başkanı Ali Koç’un yakasındaki rozet. Ali Koç’un sürekli yakasında olan Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün rozetinin aynısının genç futbolcuların yakasında da olmasıydı.
Beni en çok heyecanlandıran ise o rozetlerdi.
**
Twitter’deki gündem oluşturan konulara kimi zaman göz gezdiririm.
Son gündemlerden biri “Arabeskin kraliçeleri” idi.
Türkiye ve dünya gündemi ve toplumun arabesk kraliçelerini oylaması ile bağlantı olabilir mi?
Ne diyelim?
Yurdum insanı.
**
Bizim canımız Maço ile vedalaşmak durumunda kaldık.
Böyle bir karar verilir mi?
Verdik, vermeliydik.
Ve veda ettik Maço’ya.
Çok da uzağa göndermedik ki, kimi zaman ziyaretine gidelim.
Olayın duygusal yönünün dışına çıktığımızda, biliyoruz ki o bağlı bulunduğu 10 metrelik alandan 10 dönüme gitti.
Gittiği yerde de 4 tane arkadaşı var.
Ve O’nu en az bizler kadar çok sevecek dostlarla bir arada olacak.
Böyle bir karar verilir mi?
Yaşayan, bilen ve şartların ağırlığı altında kalmak zor iş.
Seçeneksizlik !
**
Meşhur kuru fasulye yemeye gittik. Yedik içtik ve hesabı istedim. Tabakta geldi adisyon. Katlanmış ve üzerinde 65 lira yazıyor. Adisyonu aldık ve rakamlara baktım. Kuru fasulye 50, cacık 13 ve su 2 lira yazıyor.
“Su yok ki!” dedim.
Sildiler hemen adisyondan. İyi de içilmeyen bir suyu niye yazarsınız adisyona? Bakmasak gitti… Burada önemli olan 2 lira değil. Anlayış. Bakış açısı.
Şimdi hepimiz bir yerlerde hesap ödüyoruz değil mi?
İnceliyor muyuz adisyonları?
Büyük oranda hayır!
Şimdi herkesin anlayacağı dilden “acaba bize neler geçiriyorlar?” diye yazsam ayıp mı olur?
Bakmak lazım.
Bakıp, bu tür numaraları da yüzlerine vurmak lazım.
Bir çok şey gibi esnaflık da yozlaştı gitti.
Her gün yeni bir şey kaybedeceğimize kazanacağımız günler uzak olmasa gerek.
