Adı sanı bilinmeyen bir ülkede olsanız,
Dini veya milliyeti umursanmayan,
Bayraksız ve sınırsız da olan,
Yaşamı seçme hakkınızın öne çıkarılmadığı,
Yöneten ve yönetilenlerin konuşulmadığı,
Doğaldır sömürünün s sinin bile akıllara getirilmediği.
Denizlerinin adı sevgi,
Maddiyatın yerini barış ve dostluğun aldığı,
“Önce insan” düsturunun vazgeçilmez ilke olarak algılandığı,
Para lanetinin keşfedilmediği,
Yaratan ile yaratılanın arasında hiçbir şeyin bulunmadığı,
Büyüğün büyük
Küçüğün küçük
Nefret dilinin ret edildiği,
Artı değerin konuşulmadığı,
Tüm kaynakların ayrımsız ve eşit bölüşüldüğü,
Bir toprak veya deniz veya da hava parçasında yaşadığınızı hayal edebilir misiniz?
Lütfen!
Hayalsiz insan olmaz.
Olmamalı da!
Bir düşünün!
Sonra ;
Öldüğünüzü!
Evet evet öldüğünüzü.
Ölüm dediğiniz ne ki.
Başlanması doğal ve bitişi daha doğal bir ömür.
Gerçeğin ta kendisi.
Şimdi bir kez daha soruyorum ve bu sorunun yanıtını kendinize verin.
Yaratan size, bize, onlara şunlara bunlara böyle bir fırsat verdi ve öldünüz.
Ölüm!
Yaratan ile buluşma.
Düğün.
Bayram.
Şenlik.
Evrenin en muhteşem ve asla unutulmayacak olayı.
Yaratan size böyle bir şans verse ve dese ki, “bu muhteşemliği nasıl istersin?”
Ne istersiniz?
Törenden söz ediyorum.
Aklınız nereye gitti ?
Yaşama veda coşkusunu nasıl yaşamak isterseniz?
Yanıt yok mu?
Bana mı sordunuz?
Valla ne yalan söyleyeyim; bayrağı, milleti, dini, dili, mezhebi falan filan olmayan bir yerde Allah ile kavuşmamı dünyanın en renkli, neşeli müzikleri ile oynaya oynaya koşmak isterim.
Allah’ım…
Biliyorsun ki sen beni çok sevdim,
Biliyorsun ki ben de seni sonsuz saygı ile sevdim ve seviyorum,
Bana yaşam verdin.
Bana huzur verdin.
Beni hep kuyunun dibine düşerken tuttun,
Milli piyango çıkarmadın ama ödüllendirdin.
Düşürmedin,
Düşmemi isteyenleri düşürdün,
Minnet borçluyum.
Bundan dolayıdır ki, sana kavuşmayı özlemle bekliyorum.
O an benim yaşamdaki en kutsal ve onurlu anım olacak.
Çünkü, senden korkmuyorum ki,
Seni seviyorum,
Minnetimle.
Şükrümle,
Saygımla.
