Yerel seçimlere şunun şurasında kaç gün kaldı ki?
54 gün.
Sonra; 53, 52, 52 derken, tekli rakamlara düşeceğiz.
10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2 ve 1…
Bir 30 Mart 2014.
O gün dananın kuyruğunu kopartmak için yurttaşlar sandığa giderek oy kullanacaklar.
Oylar gizli.
Perde arkasında.
Seçime katılan partilerle birlikte adaylara da bakıp vuracaklar mührü parti ambleminin üzerine.
Sonra.
Zarfı kapatıp gidip sandığa atacakları oyları.
Herşey orada.
O anda.
Kendi vicdanlarıyla başbaşa kalıp namus gibi gördüklerini oylarını verirken, elbette partilere, adayların alımına, çalımına, yaşlarına, eğitimlerine, vizyonlarına, kimliklerine göre tercihlerini yapacaklar.
İşte o an ne olur?
Son anda karar değişir mi?
Değişmez mi?
Bilinemez.
Çünkü, herkesin bir tek oyu var.
O tek oy işi bitirir.
Çünkü bir oy sonuçta verilen verilmeyen aritmetiğinde iki oya tekabül ediyor.
Bu seçimlerde bir ilk yaşansa diye geçiyor gönlümden.
Kazanan bir oy ile kazansa.
Kazanan bu bir oyun önemini hiç unutmasa da, seçildiği makamın sorumluluğunun bilinci içinde katılımcılı bir anlayış ile hizmet üretirken saydam da olsa.
Bir de seçimi kaybeden de o tek oyun değerini eşşekten düşünce anlasa.
Her gördüğü kişi için “ya ben bu kişiyi kırıp üzmeseydim de, oyunu başkasına vermeseydi” diye düşünmeye mecbur kalsa.
Günahlarıyla başbaşa kalmanın acısı her an çökse ruhuna.
Uyuyamasa sabahlara kadar.
Terleyip zıplasa kabuslar görse.
Tıkansa.
Şımarıklığın bedelini o tek oy ile ödediğini anlasa.
Tek oy.
Evet herkesin tek oyu var.
Ve o kutsal.
Yalnız kullanılıyor.
Kimin kime oy verdiğini oy kullananın dışında da kimse bilmiyor.
Geri sayım başladı.
Yarın 53 Rize.
Sonra 52 Ordu.
Nihayetinde 1 Adana.
Kıyamet Adana plakasına gelindiği gün kopacak.
Akşam saat 18.30’da davullar çalacak.
Klarnetler ötecek.
Belki de köçekler oynayacak.
Kimisi etekli kimisi eteksiz.
Hesap sorma ve ödetme günü kazanan gençlik olsun.
Saydamlık olsun.
Katılımcı anlayışa tutku olsun.
Paylaşımcı görüş olsun.
Alaysız ve hakaretsiz bir dönem olsun.
Olsun…
