Bir makam değişikliğinde neler olduğunu hepimiz çok iyi biliyoruz.
Eskinin fareleri hemen ayaklanır.
Ayaklanma dediğim direniş değildir.
Kaçıştır.
Fare işte.
Gemiden kaçacak ki, yeni gemide kendine peynir bulabilsin.
Kral öldü çünkü.
Ölene rahmet bile dilemeden “Yaşasın yeni kral!” sloganları öylesine güçlü ve gür atılır ki, çevredekiler bile şaşırır.
İnanılmaz hızdaki bu değişikliğin öncesi ve sonrasını karşılaştırabilenler azınlığa düşer hemen.
Bu iş böyle.
Daha birkaç yıl öncesinde baktığınızda, tüm kamu kurumlarında ve tüm odalarda Zaman Gazetesi başköşede ve en görülür yerde tutulurdu.
Biz de Zaman’cıyız demekti bu.
Sonra.
İşler bozulunca, o gazete okurları sanki yerin dibine girdiler.
Yok kimse!
Yarın…
Bir iktidar değişikliğinde neler olabileceğini hepimiz kestirebiliyoruz.
Bugünün iktidarının vitrinlerinde gezinenler, inanın çok hızlı saf değiştirecekler.
Ve yeni iktidarın gerçek sahiplerini de geride bırakıp, başlayacaklar.
Neye mi?
O olayın adını da siz koyun!
**
24 Haziran’a doğru dört nala koşarken, ortada isimler dolaşıyor.
O isimler arasında Abdullah Gül’de var.
Cumhurbaşkanı iken hükümetin noteri gibi tüm kanunları imzalayan, Askeri Şurada tüm ihraçlara muhalefet şerhi koyan Abdullah Gül’ün aday gösterilmesine CHP’nin evet diyeceğini hiç sanmıyorum.
Sanmanın ötesinde aklım hafızam da almıyor.
65 yaşına gelmiş bir Mustafa Kemal’in askeri olarak, tüm yaşamımın ayıbıdır Ekmeleddin’e verdiğim oy,
Nasıl böyle hata yaptım?
Gaflet!
Kendimi asla affetmiyorum.
12 Eylül sonra Orhan Aldıkaçtı Anayasa’sına incecik zarfta kime oy verdiği belli olmasına rağmen hayır oyu verme cesaretini gösterebilmiş biri olarak, nasıl oldu da ben Ekmeleddin’e oy verdim ki?
Bizi aldatanlara yazıklar olsun.
Ve şimdi…
Abdullah Gül’e oy vermek ha!
Asla!
İster çatının isterse temelin adayı olsun, tek oyum var ve ben bu oyumu boş atarım yine de vermem.
Numara yok!
Yalan yok!
Palavra yok!
Şirin gözükmek yok!
Ha Ekmeleddin, ha Gül!
Fark etmez!
